Een week of twee geleden verscheen er een post in mijn feed van een jonge politicus, ik denk 22 jaar, die na 3 jaar gedemotiveerd was en ermee stopt.

Dat vond ik precies een beetje snel om iets op te geven. Je moet tijd in iets steken om van iets een succes te maken.

Ik ben 14 jaar aan het werk, 9 jaar zelfstandig en mijn huidig bedrijf is 6 jaar oud. Ik timmer aan de weg, en het gaat me soms wat te traag. Maar de weg is sowieso lang.

Ik ga er altijd van uit dat enige vorm van succes minstens 10 jaar zal duren. En dan is het nog snel gegaan. En dan kan je nog een gesprek beginnen over de relativiteit van succes en wat succes dan juist betekent.

In ieder geval, hoeveel moeite je in iets steekt en hoe je het aanpakt vind ik wel een interessant gegeven. Iets om over na te denken. Vooral omdat ik ook nog mijn eigen plaats in de politiek zoek. Ook daar ga ik er van uit dat het een lange weg wordt.

De jongeman in kwestie is teleurgesteld door lokaal haantjesgedrag, door geen kansen te krijgen van de oude garde, doordat er niemand hem helpt als hij campagne voor zichzelf voert.

Maar dan denk ik: wat had je dan verwacht? Wat dacht je dat er ging gebeuren? Dat je je aanbiedt en opeens alle deuren openen? Dat mensen je spontaan gaan helpen in een logica waar het op een bepaalde manier ieder voor zich is?

Hij neemt er een anekote bij van duizenden brieven schrijven en opsturen. Hij vind duidelijk dat hij enorm veel moeite heeft gedaan. Ik kan zijn gevoel wel begrijpen, maar ik denk ook dat het een kwestie is van perspectief. 

Het is niet omdat je een volume aan werk verzet, dat daardoor alle deuren openen. Het werk was misschien niet effectief. Misschien was je bezig met het verkeerde werk. Misschien landt je boodschap niet. Misschien heb je (nog) niet de juiste kwaliteiten.

Het effectieve werk in de politiek is politiek bedrijven: de juiste politieke beslissingen nemen vanuit de inhoud. Werken aan de inhoud is je inlezen, je informeren, een idee kunnen formuleren en naar buiten brengen. Hetgene dat dat werk tegelijk helpt en in de weg zit: je collega’s en concullega’s. Afhankelijk van je positie heb je verantwoordelijkheid voor de officiële formulering en uitvoering. Maar je kan even goed politiek bedrijven zonder officieel mandaat. Als ik een opiniestuk schrijf, is dat ook politiek. Als ik een e-mail stuur naar een parlementslid is dat ook politiek.

Er is een soort werk is naast de politiek waar sommigen zich graag aan vastklampen, zich dan jaren inzetten, en denken dat ze daardoor uiteindelijk beloond zullen worden. De blog post in kwestie is een goed voorbeeld. Ik denk dat je dan de foute verwachtingen hebt.

Dit zij-werk heeft weinig te maken met politiek bedrijven. Het lijkt alsof je dan denkt denken dat door maar hard genoeg lokaal te werken het zal helpen om een bepaalde positie te verkrijgen, om vanuit daar dan opeens aan het effectieve werk te beginnen. Misschien kan je het omgekeerd bekijken, en beginnen met het effectieve werk.