Beste lezer, ik schrijf u vanuit Mexico City ofte CDMX .

Ik heb hier een studio voor een maand en ben de stad aan het verkennen, mijn Spaans aan het verbeteren en ben bezig met de volgende fase van mijn zoektocht.

De vorige maand was een maand verlof. Na enkele weken strandhangen, mijn hoofd leegmaken en “echt verlof hebben” (i.e. niks productiefs doen, boeken lezen, elke maaltijd is bij wijze van spreke een restaurantmaaltijd) is het tijd voor een volgende stap.

Die volgende stap is een maand werken vanuit een inspiratievolle stad, met enkele weekend trips in het vooruitzicht. Ik heb enkele sollicitaties lopen en ben volop op zoek naar de juiste uitdaging.

Vandaag vond ik twee blog posts in het archief die ik nooit gepubliceerd had. Eentje over bikepacking geschreven in augustus (of beter gezegd bike touring, want het was de luxe versie); en eentje over de voorgenoemde zoektocht van november.

Ik heb ze toen niet gepubliceerd. Ik denk dat ik toen niet in een “ik ga eens alles met de mensen delen”-modus was. Mono was nog niet helemaal afgesloten, en ik vond het niet logisch om alles op dat moment te delen. Maar nu ik het zo opnieuw lees, vind ik het toch belangrijk om het gepubliceerd te hebben, al is het maar voor mezelf.

Mijn conclusie na enig denkwerk de voorbije maand is dat ik aan iets fundamenteels wil werken; iets waar ik mij voor minstens een paar jaar op kan “smijten”. Ik ben geboren en getogen in de agency-context: begonnen bij een agency voor 4 jaar, dan 3,5 jaar freelance gewerkt voor allerhande agencies, en dan een eigen agency voor 7 jaar.

En wat ik merk is dat door de logica van de klantrelatie er altijd enige afstand is.

Wat bedoel ik daar nu mee? Je ontwerp wordt pas later geïmplementeerd, of helemaal niet; je geeft iets af als deliverable en holt weer naar het volgende. Je geeft je werk altijd af.

Het voordeel is dat je heel veel procesherhaling hebt en dus een krak wordt in één specifiek iets. In mijn geval was dat schaalbare web app interfaces opleveren voor vrij complexe producten. Het nadeel is dus die afstand.

De laatste paar jaar was ik niet altijd even verbonden met mijn werk. Soms maakte ik iets wat pas een jaar later live ging. Van user testen of usability testen was er maar zelden sprake. Er was vaak echt wel een grondige disconnect tussen het werk en het werk in actie zien.

Hoe zeer ik ook probeerde om een context te creëeren om dat gedeelte van het werk waar ik meer op wou inzetten beter te doen, het lukte zelden, en ik denk dat dat gewoon komt door de contractor-situatie.

Daarnaast was ik natuurlijk ook gewoon een onderneming aan het runnen en kwam de businessrealiteit van cyclisch projectwerk telkens naar boven. Ik heb ook veel geleerd aan de manager-kant, maar dat is een ander verhaal.

Mijn huidig gevoel is dat ik eens echt iets anders wil. Ik wil terug in de diepte werken, zoals toen ik een 2-tal jaar aan Ticketmatic werkte, maar een nog diepere versie van wat ik toen deed.

Ik wil een feature kunnen deployen en kunnen user testen. Ik wil de cijfers zien van het gebruik. Ik wil een permanente lijn met de gebruikers van het product. Ik wil werken in een team dat wéét hoe ze moeten shippen. Ik wil een product zien evolueren en alles zo tip top maken dat ik nog eens echt heel trots kan zijn op het werk.

Met andere woorden: ik wil in-house werken, in een team context waar we samen iets moois bouwen. Ik wil aan een product werken met een opbouw, met een evolutie, met een verhaal.

Ik wil een mooi huis helpen bouwen, met een visie, dat jaren kan dienen. Niet ergens de gevel oplappen, dan in een ander huis een kamer gaan schilderen en een paar huizen verder een muurtje bouwen in de tuin.