Gisteren keek ik weer naar de Afspraak op Vrijdag.
Wederom was het een interessante aflevering; ik moet Ivan de Vadder complimenteren met de gastenkeuze en het daaropvolgende debat.
Ik kon me zeer goed vinden in de meeste stellingen van Fouad Gandoul en Karel Verhoeven. Maar natuurlijk was het interessante deel de politieke gast waar ik heel wat minder mee akkoord ging. Deze vrijdag was dat Valerie Van Peel van NV-A.
De eerste dikke vijf minuten was ik nog mee met Mevr. Van Peel; die aankloeg dat er geen pandemiewet is en de parlementaire controle verdwenen is. Dat besluiten worden gemaakt via MBs en dat dat niet klopt.
Daar kan iedereen die een hart heeft voor de parlementaire democratie akkoord gaan denk ik. Fouad Gandoul voegde daar nog aan toe dat er zoiets bestaat als de hiërarchie der normen; van grondwet over bijzonder e wetten tot wetten tot KBs en uitvoeringsbesliten tot decreten/ordonnanties en dan als laatste MBs. Interessante materie, aangezien ik in mijn werk bezig ben met de documentenstromen van de regering.
Maar naarmate het gesprek vorderde, zag ik Mevr. Van Peel kronkelen. Als er een onderwerp-switch kwam was ze helemaal flustered. En dat komt volgens mij omdat door dat telkens een antwoord gegeven wordt daar nog even het partijstandpunt moet worden bijgenomen. En als dat partijstandpunt niet coherent is, dan begin je natuurlijk te stommelen en word je zenuwachtig. Doorheen de aflevering werd Mevr. Van Peel telkens zenuwachtiger.
Ik geef een voorbeeld van die niet-coherentie. Zowel Bart de Wever (8 januari; zie post) als Valerie van Peel nemen de woorden “de onderlaag van de maatschappij” in de mond in hun argumenten, en proberen dat perspectief te verdedigen.
Die debatfiche wil ik wel eens zien. Ik snap de denkpiste niet om een deel van de bevolking zo te benoemen, en dan op een niet-overtuigende manier er voor op te komen. Er worden helemaal geen sluitende argumenten gegeven waarom de N-VA specifiek hun belangen behartigt
Dat ze dat deel van het electoraat en zoveel mogelijk stemmen willen aanspreken snap ik. Maar in de studio is er nooit echt een sluitende reden waarom die personen voor de N-VA moeten kiezen.
De kronkel van Bart de Wever op 8 januari ging over tien dingen tegelijk. Nu werd door Mevr. Van Peel gezegd dat zij als politica, tijdens een pandemie nog een redelijk normaal leven heeft, maar dat ze de “man in de straat” begrijpt. Ze stelt dat zij de Vlaamse volkspartij willen zijn.
Het lijkt alsof zowel Mr. De Wever als Mevr. Van Peel hun eigen invulling geven aan de vage notie van “het gewone volk verdedigen”. Maar te veel die scheiding willen maken is op zich al elitair vind ik. Mensen zijn mensen. Een bevolking opdelen in te veel verschillende groepen heeft weinig zin. Dat stelt Mevr. Van Peel zelf, 10 minuten nadat ze de opdeling zelf heeft gemaakt.
Als je je eigen stellingen ondergraaft omdat je geen logisch pad volgt, dan is de geloofwaardigheid weg. Als je daarnaast continu in de clinch ligt met je eigen mening t.o.v. de debatfiches t.o.v. het beleid op 2 niveau’s, waarvan je maar op 1 niveau in de regering zit, krijg je een zéér schizofrene mening.
Als het gaat over die man in de straat, vind ik een Peter Mertens 10 keer geloofwaardiger om mensen met minder middelen te verdedigen. Ik ga niet akkoord met de meeste standpunten van de PvDA; maar ik geloof Mr. Mertens wel. Hij is consequent in wat hij zegt.
Verderop in De Afspraak werd er wat gedanst rond de affaire Kucam en werd Zuhal Demir als een voorbeeld van politieke verantwoordelijkheid naar boven gebracht. Heel dat deel van de programma zette Mevr. Van Peel de “ik zal mijn partijgenoten verdedigen, whatever they did”-bril op. Het is uiteraard politiek 101 dat je dat doet, maar het doet wel pijn als je voelt dat er niet veel te verdedigen valt.
Daarnaast werd ook nog eens herhaald dat er niet met Open VLD valt samen te werken, nog zo’n item uit de debatfiches. Hoe lang gaat de N-VA nog calimero spelen? Hoe lang gaan we het riedeltje van dolk in de rug nog mogen aanhoren? Economisch passen de N-VA en Open VLD bij elkaar. Ik vind het spijtig dat er nu zo’n scheiding wordt gecreëerd.
Bij de N-VA zie ik momenteel een grote identiteitscrisis, en veel politiek opportunisme. Het optreden van Mr. De Wever op 8 januari gaf mij een slechte indruk. Mevr. Van Peel, die genoemd wordt als mogelijke ondervoorzitter, bevestigt die slechte indruk.
Kan de N-VA zich herpakken, of is het over & out?
Ik ben benieuwd hoe het evolueert. Ondertussen zie ik bij de liberale partij een instroom van nieuwe namen bij de jongeren. Daar ben ik blij om; het lijkt dat de geloofwaardigheid van De Croo en Lachaert een versterkend effect hebben.
Tot de volgende!