Ofte: De tanende macht van de parlementariër, deel 405.

Kristof Calvo (Groen), Isabel Albers (De Tijd) en Stefaan Walgrave (hoogleraar UA, dept. politieke wetenschappen) waren te gast bij Ivan De Vadder.

Het centrale onderwerp was dat Calvo zijn zitje als fractieleider opgeeft om gewoon parlementslid te worden, maar dat gaat combineren met een positie in Nederland om te werken voor een organisatie die GroenLinks ondersteunt. Een soort politieke herbronning in Nederland.

Ik moet toegeven dat de combinatie Calvo + Albers goed gekozen was. Albers stelde wel rake vragen tegen Calvo. Albers stelt als journalist eigenlijk altijd rake vragen. Mijn favoriete journaliste misschien?

De gasten aan tafel stelden allemaal vast dat parlementsleden geen controle meer hebben. En Calvo zijn oplossing is dan… inspiratie gaan zoeken in Nederland. Je kan discussiëren over cumul en decumul.

Ik vind iets willen doen op zich beter dan bij de pakken te blijven zitten en tegen dezelfde muren te lopen in het parlement. Aan de andere kant vind ik €80k per jaar toch wel genoeg om u te richten op de full-time job van de regering controleren.

Het aanwezige publiek moest vaststellen dat als één van de felste en zelfverklaard hard werkende parlementsleden zelf inziet dat hij niet veel kan betekenen in het parlement, er eigenlijk weinig toekomst is voor het parlement in zijn huidige vorm.

Kristof Calvo is/was fractieleider van een stukje van een regering die uit 7 partijen bestaat. Dat je vanuit die compromisregering, in de Belgische particratie weinig kan doen, dat snap ik. Iedereen wil stabiliteit en elke interne oppositie zal door de media uitvergroot worden als conflict.

Zodus wil elke partij dat hun parlementsleden zich gedeisd houden. Groen wil dat graag zodat De Sutter en Van Der Straeten kunnen shinen in hun nieuwe functie.

Als “gewoon” parlementslid, een stiel die hij verdedigt, kan hij ook niet veel doen. En binnen zijn eigen partij zit hij geplet tussen Björn Rzoska en Meyrem Almacci, maar dat wilt hij niet toegeven. Hij kwam dan af met een zwakke vergelijking met Bart De Wever zijn stelling dat ook als partij geplet zitten tussen twee partijen. Een vergelijking voor de vergeetput waar ik liever niet op inga.

Er werd ergens vermeld dat er meer dan 800 parlementsleden zijn over het hele land; en dat vastgesteld werd in een studie over macht, dat een parlementslid minder macht heeft dan een bekend journalist (respectievelijk rond de 16e en 17e plaats als ik het goed voorheb).

Wat valt daar op te zeggen? Toen ik geïnteresseerd raakte in politiek heb ik een tijd met het idee gelopen om mij verkiesbaar op te stellen en te mikken om iets te doen in het parlement. Voor alle duidelijkheid, dit was een denkoefening los van het feit of ik wel genoeg stemmen zou halen om verkozen te worden.

Ik heb wel eens bestudeerd hoe dat loopt met de commissies en de werking van het Vlaams Parlement. Mijn eerste conclusie was dan dat het federale niveau veel interessanter is qua bevoegdheden.

Een andere conclusie was dat het werk van een parlementslid vooral een eigen intellectuele verrijking zou zijn, waar je 4 jaar kan werken op een onderwerp, om erna sterker uit te komen als je ooit eventueel een beslissingsrecht hebt. Maar het idee dat je vanuit het parlement iets kan veranderen, zeker vanuit de oppositie, dat is toch fout.

Ik heb dan maar besloten dat ik al dat denkwerk ook buiten het parlement kan doen, en ondertussen een interessant bedrijf runnen. Ik weet niet wie deze werkstukjes leest, en al zeker werkstukjes deze lengte bereiken, maar voor mij is dit mijn denkproces. Schrijven, nadenken, de dingen noteren. Ik zou ook wel eens op studiereis willen gaan en ondertussen €80k vangen.

Nu, terug naar de tanende macht van het parlementslid, en naar de Afspraak op Vrijdag.

De fragiele regeringen in België doen er alles aan om te blijven bestaan.

In theorie controleert het parlement de regering. In de praktijk is er al zoveel beslist tegen dat iets het parlement bereikt (tussen de regeringspartijen), en is alles dichtgetimmerd, dat je als oppositie eigenlijk weinig in te brengen hebt. 

Kristof Calvo zijn idee was om het voorontwerp van de pandemiewet aan de Kamer te geven ter discussie. De graad van openheid van beslissingen is een interessant debat. Ook hoe iets beslist wordt moet zeker op tafel gelegd worden.

Dat nu fundamentele grondrechten aangetast worden door een MB, dat zich maar verlengt is schandelijk. Beste burger, ik weet niet of u het weet, maar u mag nu tot 2 april 2021 nog altijd niet na 12u ‘s nachts buiten komen.

Ik vond het triest dat De Standaard deze week kopte dat er 0 parlementaire vragen zijn geweest over de avondklok. Ja, u leest dat goed. Het fundamentele recht van te gaan en staan waar je wil wordt al maanden aangetast, en niemand heeft de moeite gedaan om de regering daar een vraag over te stellen.

Je kan dan klagen over de macht van een parlementariër, maar het parlement moet ook nog zijn werk doen.

En zo is dit stuk alweer veel te lang. Tot de volgende keer, politieke vrienden.