Zie de vorige delen in deze reeks:
Nooit gedacht dat een nieuwe hobby zo’n blijver ging zijn. Na het uitgebreid testen van Assetto Corsa 1 was ik op een bepaald moment de ongebalanceerde AI van het spel een beetje beu en keek ik naar andere horizonten.
Zelfs met de hulp van de hoofd-developer van Kunos zijn YouTube video’s (#1, #2) lukte het mij niet om bepaalde stukken in de career mode te verslaan. Online vond ik ook klachten over de ongebalanceerde career mode op de PS4-versie. Ik heb wel wat vermogen om iets een aantal keren te proberen maar er is ook een grens. (Misschien lag het ook gewoon aan mijn skills.)
Logische 1e test was Assetto Corsa Competizione: een spel voor PC, dus hup, de sim racing setup verhuisd van “het salon” (beneden) naar mijn werk bureau. Mijn collega’s hebben een paar weken een PlaySeat in de achtergrond zien staan. Zeer professioneel, dat.
Met dat ik eindelijk terug een computer heb waar je effectief een stukje op kan gamen, begon ik eraan. Mijn ACC ervaring was interessant getimed met de real-life F1 races van Spa Francorchamps en van Monza, twee circuits die ook beschikbaar zijn in het spel.
Het spel is grafisch impressionant, de nachtraces zijn cool en het spel zit over het algemeen interessant in elkaar. Maar er miste iets. Ten eerste was het minder fijn gamen dan op mijn TV + PS4. Ten tweede was het opeens wel heel – heel moeilijk. Dus dan besloot ik: misschien moet ik maar eerst beter leren racen in een andere klasse.
Simracende vrienden spreken lovend over iRacing. Dus, ik aan de iRacing. Na een web formulier dat precies uit 1998 kwam ingevuld te hebben op een redelijk verdacht uitziende website en 12*3 dollar (denk ik) te hebben overgemaakt via PayPal voor 3 maanden iRacing kon mijn iRacing ervaring beginnen. Het begint met een MX5 op Laguna Seca. In oefenmode, zodat je “iRating” niet omlaag gaat. Ik ging een keer in een practice race en botste tegen iemand en werd direct naar het hoofd geslingerd dat ik de track offline moest leren. Euh, OK, ik dacht dat deze lobby “practice” noemt for a reason? iRacers don’t mess around.
Laguna Seca is een leuk circuit en de MX5 is een fijn karretje maar wel iets heel anders als je van de group 3 auto’s komt. Dat was leuk voor even maar na de 40e ronde keek ik ook eens naar iets anders.
Als ik dan eens keek naar wat voor anders er in het spel zat, dan kwam ik vooral veel content tegen die €15 het stuk kostte. Een Ferrari voor €15 hier, een track van €15 daar – allemaal misschien legit als het laser scanned content is die nergens anders verkrijgbaar is, maar als beginnende sim racer heb ik nog veel te verkennen – in andere games waar ik al voor betaald heb.
Ik was ook super unimpressed door het Silverstone circuit in iRacing. En eigenlijk over de graphics in het algemeen. En de randomness van de base content. Ik ben echt niet geïnteresseerd in van die NASCAR achtige circuits. De force feedback was ook niet echt je dat (ik heb nu geleerd dat het een setting is… dus later nog eens testen). Dat was de druppel om terug te switchen van game. (Wees gerust R., ik geef het later nog een kans!)
Dus, eerst terug naar Assetto Corsa Competizione. Na ongeveer de helft van de career mode gespeeld te hebben (klinkt uitgebreid maar na 2-3 avonden zit je daar al) een aantal conclusies. Ten eerste, het is leuk om een circuit als Zolder te leren, dat is in het echt in de buurt, en het is goed je circuits te kennen voor toekomstige real-life ervaringen. Twee, als je een track van één spel kent dan kan je het makkelijk in een ander spel toepassen (de Hungaroring reed ik al in F1 2018). Ten derde, Misano World Circuit is een erg cool circuit. Na 5 rondjes kwam die al in mijn top circuit lijst*.
Maar weer bekroop me het idee dat ik een beetje aan het sukkelen was en dat ik op een andere manier beter kon worden. Ook de online kritiek op ACC deed er geen goed aan om verder te investeren in dit spel.
Vrienden raden me al eens “one track, one car” aan. Zijnde dus dat je zo lang mogelijk 1 circuit met 1 auto moet oefenen. Dat klopt tot op een zekere hoogte, maar ik argumenteer daar ook tegen dat dat gewoon veel te saai is.
Ik heb een beetje variatie nodig of het is niet interessant. Voor mij zit er ook veel plezier in tracks en auto’s leren kennen. Zo heb ik een rare fascinatie gekregen voor wat ik vroeger als johnnybakken beschouwde. Dus, beste vrienden & familie, als ik opeens in een getunede VW Sirocco kom aanrollen: blame simracing.
Er zijn ook veel mensen die claimen dat je eerst met een lagere klasse moet leren rijden om met een hogere klasse te kunnen rijden. Dat is wellicht correct en goedbedoeld advies, maar het is ook een game, het moet een beetje plezant blijven. Liever een Huracan “onder mijn gat” dan een Renault Clio. En in mijn ogen word je door met een Clio te rijden enkel maar beter in met een Clio rijden…
Na een zondagse sim racing sessie met een makker waar ik nog eens Assetto Corsa 1 had opgestart vond ik de variatie die ik zocht terug: driften met een AE86 op een landweggetje. Een MX7 race op Imola. Scheuren met een Ferrari 488 op de old-school layout van Monza. Jaaa! Hier kan ik enthousiast van worden.
Dit in combinatie met enkele YouTube video’s van de kanalen die ik ondertussen volg — David Perel (aanrader!), Jimmy Broadbent, EIRISS en Super GT — bracht me terug bij een game die ik eigenlijk al 2 jaar geleden had gekocht: Gran Turismo Sport.
In een oud interview met de makers ging het erover dat zij de game zagen als een ervaring die mettertijd zou groeien, en dat ze van het principe waren dat ze mensen konden leren racen via het spel. Met dit en de enorme variatie die dit spel te bieden heeft in het achterhoofd gaf ik het een nieuwe kans.
Ik heb Gran Turismo altijd te “arcadey” gevonden en nooit echt beschouwd als een simulator, maar hier moet ik me dus corrigeren. Het is effectief een simulator, en zelfs een behoorlijk verregaande (ook hier pro tip: zet de force feedback op maximum!)
Het zit gewoon in een commercieel gelikt jasje waardoor je in de indruk hebt dat het heel toegankelijk is. Dat is het ook, maar om toptijden te halen, online races te winnen en (in de single player mode) alle “gouden bollen” te verzamelen zal je als racer serieus zweten.
Je hebt in Gran Turismo, net als in iRacing, het concept van een “safety rating” en een “driver rating” (Ik denk dat het in iRacing een gecombineerde rating is). Je gedraagt je dus maar beter op het circuit of je zal laag ranken. En laag ranken betekent: racen tegen mensen die het een goed idee vinden om er een botsauto feest van te maken. En da’s net niet plezant.
Vanaf je in Gran Turismo een beetje betere tijden dan de gemiddelde persoon haalt, dan begint het plezierige deel. Dan ben je aan het racen tegen mensen met hetzelfde niveau. Nek aan nek races waar je strategisch moet bekijken waar je juist remt, hoe je rempunt verschuift omdat je in de slipstream zit, hoe je een andere lijn volgt op het circuit dan anders om strategische race redenen,… het is uitgebreid en plezant. Ik heb na wat effort een 3e plaats gehaald in een online race en dat voelde aan als een achievement.
Nu hoop ik ooit wel eens eerste te zijn… maar daar is dus nog werk aan. Ik zie mijn skills beetje bij beetje evolueren. Ik zal me troosten met het feit dat Nico Hülkenberg als 170 keer op de F1 grid is gestart en nog nooit gewonnen is. De aanhouder wint.
Daar ben ik dus momenteel mee bezig. Het is iets raars, dat racen. Het is eigenlijk veel dieper dan je zou denken. En het is spannend en interessant als je er wat meer over weet. Voor mezelf, voor binnen zes maand, twee recente records waar ik wel blij mee ben:
- GT Sport – Red Bull Ring – Huracan (Gr3) – 1:30:841
- GT Sport – Nordschleife – BMW M6 (Gr3) – 6:56:352
Ik heb nogal eens de neiging om van hobby’s te wisselen. Gaat deze hobby een blijver zijn? Voorlopig denk ik van wel. Deze sim racer groet u.
*De Lijst, momenteel:
- Red Bull Ring
- Misano
- Mugello
- Spa Francorchamps
- Imola
- Silverstone
- Nurburgring GP
- Nordschleife
- Autopolis
- Hungaroring