Ik deelde het al op Twitter maar ik vond het de moeite om er nog iets meer over te schrijven.

Geen leuk onderwerp, maar wel nodig.

Eén van mijn favoriete films is Tot Altijd, een Vlaamse film met als thema MS-patiënt Mario Verstraete die vecht om euthanasie te mogen toepassen bij zichzelf. In de film wil Mario op een waardige manier heengaan. Het is een heel emotionele film, die mij persoonlijk raakt.

Mijn oma had dementie. Ik kwam in het rusthuis en ze herkende me niet. Het werd altijd maar erger. Dat doet pijn om aan te denken.

Dementie komt vaker voor dan je denkt. Een oudere zien wegkwijnen kan zorgen voor een situatie die niemand wil. De oudere niet, en de familie niet. Iedereen moet voor zichzelf kunnen beslissen wat er moet gebeuren als het niet meer gaat.

Het blijven zorgen voor iemand die niet meer voor zichzelf kan denken zet veel druk op zowel de familie als de samenleving.

Maar vandaag is er een probleem met de euthanasiewet. In De Morgen staat het helder:

“Er zit, zo stelt Distelmans, een lastig hiaat in de wet: dat mensen denken dat ze euthanasie kunnen krijgen als ze dement worden of anderszins blijvende hersenschade oplopen, aangezien ze dat in een voorafgaandelijke wilsverklaring hebben laten vastleggen. Dat klopt niet. Euthanasie kan in zo’n geval pas als je in coma ligt. “Dat krijg je aan de mensen niet meer uitgelegd”, zegt de professor.”

Bekijk 1 van de getuigenissen:

Om dit hiaat concreter dit op de politieke agenda te krijgen is er een petitie gestart. Ik heb deze alvast ondertekend.

Voor meer info en de petitie, kijk op leif.be.