Blog – Page 16 – Johan Ronsse

Als de situatie verandert moet de vorm veranderen

August 29, 2020 - Posted in nederlands opinie remote

Gisteren in Ter Zake zat een dame van SD Worx die wat kwam vertellen over telewerken. Wat ze zei klonk als de mening van iemand die het concept van telewerken 6 maanden geleden heeft leren kennen.

Het ging dan van “je moet je collega’s toch kunnen zien” naar “koffiemoment belangrijk” tot “een tip: zeg ‘s ochtends hallo op de chat, want dan weten de collega’s dat je aan het werk bent” (wauw… pro tip!).

In dit weekendartikel van dS worden 2 scholen aan het woord gelaten. Eerst een school met heel vernieuwende ideeën, waar ik heel blij van werd (tweet) en dan een traditionele visie.

Onderaan het artikel van dS staat een stukje gesprek met iemand van de traditionele visie, ik citeer: “In de klas heb je de leerlingen sneller bij de hand.” “

Dit moet me erg denken aan de bedrijfsleiders die 1 maand na corona kwamen getuigen in actuaprogramma’s dat het werken op afstand niet werkt. Er was een bedrijfsleider die vond dat in een call met 10+ personen hij niet dezelfde dynamiek had als in het echt. Dat hij de kamer niet kon lezen. Dat hij niet kon weten wie wat gehoord had.

Ik lees daar vooral een autoritaire stem in die niet omkan met een verlies aan controle, maar goed.

Bovenstaande meningen gaan dan typisch gepaard met anekdotes over waarom het niet gewerkt heeft om iets op afstand te doen. Maar wat je dan ook telkens ziet is dat de partijen die stellen dat “het niet werkt” het proces van het “in het echt doen” één op één hebben getransporteerd naar het digitale.

Hebben we elke dag een status meeting op kantoor om 9u? OK, dan doen we dat ook online. In het onderwijs: hebben we lesblokken van 50 minuten? OK, dan nemen we dat ook over. Het is verfrissend hoe er in het dS artikel door de eerste school uit Gent wordt nagedacht over hoe ze de vorm van leren kunnen veranderen en daar dan ook effectief mee experimenteren.

Deze week had ik het met Xavier over hoe het interessant is om voor evenementen de vorm te veranderen. Waarom geen evenement spreiden over meerdere weken? Waarom niet een aantal contactmomenten plannen over een langere tijd? Ere wie ere toekomt, we hadden net de planning gelezen van Namahn’s design thinking camp.

Als je een conferentie geeft waar mensen real-life bij elkaar komen ben je gelimiteerd door zaalhuur, mensen uit verschillende landen die moeten invliegen, hotelkosten niet te hard laten oplopen enz. Maar in plaats van alles te condenseren op 2 dagen, waarom geen 2 weken? Met sessies van een uur, sessies van 2 uur, verspreid over verschillende momenten. Met 1 op 1 en groepsnetworking opportuniteiten.

De situatie verandert, dus je kan de vorm veranderen. De restricties liggen anders en je kan daar dus op inspelen.

Deze week gaf ik een talk met het Hopin platform en daar zaten enkele heel goede ideeën in. Binnen de Svelte community is er weer een nieuw evenement aangekondigd, Svelte Summit. Ik hoop daar nog enige invloed te hebben om het eventueel over meerdere dagen te plannen en officiële, kortere events te houden voor en na de conferentie.

Nu, al dit zet me wel aan het denken. Ik geef workshops over het designprogramma Figma. Dit is normaal in het echt met een groep van 5-10 mensen. Maar nu is het dus overgeschakeld naar een workshop op afstand.

Ik heb al gemerkt dat de formule van gewoon lesgeven aan een grote groep van 10 voor 4-6u niet altijd even goed werkt online.

De deelnemers van de workshops zijn over het algemeen tevreden, maar als leerkracht ben ik niet altijd tevreden met hoe het verlopen is. Ik mis de tools om bepaalde dingen op een goede manier te managen.

Eén keer is het ook mis gegaan in mijn ogen, met een totaal verkeerde timing en een “disconnect” tussen wat ik wou uitleggen en de mindset van het publiek. Ik heb hier mee ingezeten, want ik wil natuurlijk altijd een goeie workshop geven.

Ik heb bv. ergens een pauze ingelast. De ene vond de pauze te lang, de andere te kort.

Wat ook al eens gebeurd is dat niet kan volgen.. Dan moet de hele groep moet kijken hoe die persoon privéles krijgt met 9 toeschouwers. Leuk is anders voor die persoon: die voelt dan een enorme druk.. Als leerkracht kan je tegelijk ook niet niét op die persoon zijn vraag antwoorden.

In de context van bijleren, denk ik er nu aan om mijn Figma workshop op te delen in modules en leerpaden. Ik wil opnames maken van stukken van de cursus, en er een combinatie van zelf-studie en coaching via video calls van maken, samen met groepslessen.

Ik moet dus in feite de manier waarop ik een workshop geef fundamenteel herdenken. Als de situatie verandert moet de vorm veranderen. Logisch toch?
Een andere mening

August 26, 2020 - Posted in persoonlijk reflectie

Ik hecht waarde aan andere meningen. Andere meningen zorgen ervoor dat je je eigen meningen in vraag stelt. Zeker als ze goed onderbouwd zijn, is een andere mening een geschenk. Een andere mening zorgt voor kritisch denken. Een andere mening kan ervoor zorgen dat je eigen mening verandert.

Het is daarom dat ik eigenlijk een beetje gepikeerd ben dat sommige mensen die een andere mening niet waarderen, een meningbubbeltje creëeren door andere meningen te blokkeren. Door enkel maar mensen toe te laten die jouw mening volgen, krijg je gewoon een hoop ja-knikkers die in een cirkeltje dezelfde mening poneren. Dat kan toch nooit leiden tot enige kritische reflectie?

Zeker op social media, in combinatie met je natuurlijke filterbubbel, zal je dan slechts 1 kant zien. Zoiets werkt polarisering in de hand.
Hey, your API surface is causing unnecessary complexity

August 20, 2020 - Posted in css rant tailwind webdev - 2 comments
I’ve been “fighting” against Tailwind for a while, and there’s 4 different kinds of reactions:
1. Please stfu, Tailwind is awesome, [insert technical argument]
2. Johan, why do you bore me with these technical things? Can you please tweet about cooking? And where is your new post about sim racing?
3. If you don’t like it, just don’t use it
4. Nod – you are right (this is mostly coming from the people from my same “generation” who learned web development around the same time as I did)
The fighting takes the form of blog posts and tweets. On the Routify Discord channel it’s already a running joke that I’m going to vent when somebody comes in to ask a Tailwind question.

Yesterday someone reached our privately, basically to challenge me to channel this negative energy into something positive. I agree that would be nice.

For now you will have to do with this blog post which is still in the rant-o-sphere. But I will take up the challenge to maybe work on something that shows my opinion on how to do it “right”. That’s going to take some time though.

Why do I get so worked up about Tailwind? Because bad frameworks create problems that shouldn’t exist.

I help to maintain Routify, at least from a community and docs perspective. Quite a few support questions that come in are about dev pipelines, and some of them about Tailwind. A CSS framework I don’t like creates a support problem for me. I cannot simply ignore it (so that’s a rebuttal against the point to simply ignore the existence of Tailwind).

What I see is that bad frameworks create a crazy learning path for new devs, where they might waste months learning to work with frameworks with crazy APIs only to find out that they haven’t really learned anything.

Learning modern web development is already intense. But at this point in time, a lot of modern web development leads you down a path where you might not learn all that much, because you are fighting poor decisions made by other people. Maybe if you’re new to this, you think that’s just the way things have to be.

One thing that I want to mention is that not everything about Tailwind is bad. I think the visual look is quite solid. The way the framework is promoted is well done, with well-produced video content and blogging that has gone professional. I mean, this team knows their stuff. I just fundamentally disagree with the premise of littering your HTML with classes. I disagree with shipping a framework that has accessibility issues.

I am often in a position where I am mentoring new hires to our company. A few months ago I pointed someone new to Adam Wathan’s article “CSS Utility Classes and “Separation of Concerns””. This is a great article by the author of Tailwind.

I guess with the above I just want to point out that I am not blind to the Good Parts of Tailwind (just like there are good parts to React ;) *shields from incoming flames*)

But overall I am worried that some framework makers live in their own theoretical world and forget about the real world. They are striving for a technically perfect framework but forego the real-life usage. For them the framework is the project and the lens they view things through. The usage and the actual project where their framework is used is just a detail. When it should be the other way around.

This kind of perspective leads to frameworks that constantly change their mind about what they want to be, leading to work down the line for the users, that often has no real-life value at all.

In my blog posts taking down Tailwind I am mainly writing from a worry of having to maintain a codebase full of classes.

Somebody tweeted this screenshot and I’m like: seriously?

If you look really well you can see that this shows a heading and 2 buttons, but it’s a bit hard to see. If you’re interested why this is just a poor way to develop your things you can go back to the blog posts and see what I had to say.

Today this post is more about a broader perspective. I eventually gave this post the title “Hey, your API surface is causing unnecessary complexity”. This was triggered by Tailwind basically repackaging CSS gradients in their own proprietary syntax and then limiting what you can do with gradient because they don’t support everything. And I’m like: why not simply use CSS? Like, which problem does this solve?

It just adds to the complexity of Tailwind. It creates something new for a dev to understand when they find this code. It creates a new documentation page that has to be maintained. It creates a new surface area for bugs. I think sometimes you just have to stop developing a framework. Sometimes, things are finished. The problem with Tailwind is that since it basically mirrors CSS, it will simply never be finished as long as CSS keeps adding new features. Which they should also put a stop to, in my opinion.

I see what I’m talking about – adding unncessary complexity — happening with both SCSS and the CSS working group. In October last year, SCSS modules were announced and literally nobody cared. I love SCSS – I have been working with Sass since the early days and contributed to the first documentation site of Compass. That was my first introduction to open source. But Sass/SCSS has now reached a maturity point that what people are adding is so niche that nobody really cares anymore. Look: SCSS was already done.

Now the CSS working group is discussing some sort of cascade layering system within CSS itself.

I applaud the efforts to try and solve problems with CSS, but I also fear that maybe they are in vain. I think CSS is already complex enough. You can read my thoughts in the comment below the linked spec.

In a discussion with a fellow dev about Svelte 3, he said Svelte 3’s API is nearly perfect. There is not much to add. In a lot of the pull requests about Svelte where people try to add features, there is pushback because it will make the framework more complex. Personally I love this. I want people to be able to attain Svelte mastery. To understand the API in full.

I don’t want a framework that has a thousand nooks and crannies and that has 2 or 3 ways to do things.

In React world there is the pre-hooks way and the post-hooks way. In Ember world there is non-Octane and Octane. Vue is moving to Vue 3, but at least that is backwards-compatible.

Maybe Svelte will go to a transition at some point where there is a Svelte (4?) API that is vastly different; maybe it won’t.

But I think people should realize they can’t keep adding complexity on top of complexity. People should really stop and think if you really need 500+ Mb worth of node_modules to build a simple website. Developers need to think about the API surface of the tools they are building. There is an optimum point where it’s better to stop instead of cramming in feature after feature.

We are moving towards a world where people are doing web development where they are purging a 1.4Mb CSS file to 28kb ( for the actual selectors they used) on a CI environment that they don’t control. And then one day AWS goes down, and maybe npm gets hacked, and the poor web dev who hasn’t built up fundamental skills doesn’t really know how to do anything anymore, because they always depended on others (what is SSH anyway?).

I think people need to know fundamentals. You can’t depend on a few magical incantations on the terminal that you don’t fully understand.

The same goes for any kind of development. When you write a CSS rule you have to understand what it does and where it is coming from.

When you deploy a website you have to understand what is happening behind the scenes.

When you use a framework, you have to work towards understanding it in full. You have to know why it exists and why you use it.

If somebody wants to use Tailwind and has a set of reasons, that’s fine for me. What I don’t like is people defaulting to things that are popular and then learning a stack that basically abstracts the fundamentals; this leads to a situation where junior web devs work for 3 years but lack fundamental skills because they were too busy trying to fix local problems created by poor frameworks. And that’s what I’m fighting.
Using Yalc as an alternative to npm link

August 17, 2020 - Posted in webdev - 1 comment
This is mostly a reference for myself. For some technical things I tend to use my own blog if I forget something.

This is an example of how to use Yalc as an alternative to npm link . I find that npm link doesn’t always do what it should, and I found yalc to work better.

First, install Yalc:
```
npm i yalc -g
```
(1) Go to your dependency project’s folder, make a branch, do yalc publish

(2) Then go to child project where you use the dependency, install it there with yalc add <projectname> (it replaces the version package.json with your local version)

(3) Restart your project – typically you will have to stop/start the server (Ctrl+C / npm run dev)

I do this with 3 terminal tabs, juggling between those 3 actions. Yalc puts the packages in a temporary .yalc folder on your local computer.

(I discovered Yalc through this post. Thanks Viget!)
Slimme regels a.u.b. (mondmaskerplicht in de praktijk)

August 3, 2020 - Posted in politiek - 1 comment

Wie o wie zit er in dat veiligheidsoverleg en waarom kunnen ze geen slimme regels bedenken?

Het enige dat ze eigenlijk moeten zeggen is dat je altijd verplicht een mondmasker moet bijhebben, en als je dichter dan 1,5m bij iemand anders in de buurt komt, dat je dat dan opzet. En dat het in elke binnenruimte die niet jouw woning is verplicht is om het mondmasker op te zetten.

Vanaf vorige week dinsdag werd een mondmasker verplicht “in het gehele publieke domein” in Antwerpen. Met andere woorden, als je gaat lopen, zoals ik tegenwoordig wel regelmatig ga doen, moet je een mondmasker ophebben. Dit is toch niet te begrijpen? Dit is gewoonweg niet gezond.

Het moeten ophebben van een mondmasker is voor mij goed als het nodig is, maar als het niet nodig is, haalt het ook het plezier weg van bv. een gezond fietsritje op rustige wegen ‘s avonds.

Mijn voorstel: je moet een mondmasker bijhebben, en het aandoen als je mensen passeert dichter dan 1,5m afstand. De regel in paragraaf 2 covert dit reeds.

Laten we het zinnig houden. Er is al reeds een coronaregels-moeheid, laten we niet overdrijven met onzinnige regels die echt niet gaan helpen.
Cooking channels

August 1, 2020 - Posted in cooking
Some recent cooking channels that I like on YouTube:
If you’re curious about my own cooking exploits, follow me on IG.
Pakken wat je kan pakken en sociale fraude

July 23, 2020 - Posted in belgische-problemen ondernemen opinie politiek

Ik ben er 100% voor gewonnen om noodlijdende bedrijven uit de crisis te helpen.

Maar wat ik zie en observeer is dat veel bedrijven — in typische België-stijl — ook gewoon pakken wat ze kunnen pakken.

Voor sommigen was het niet echt nodig om hun werknemers op een tijdelijke werkloosheid te zetten, maar ze deden het toch, en sommigen bleven zelfs gewoon doorwerken om ondertussen van uitkeringen te genieten.

Iedereen heeft zijn eigen perspectief op zijn zaak en in België is er vaak de logica dat “aangezien we toch zoveel belastingen betalen, je moet pakken wat je kan pakken”. Maar er zijn daar duidelijke grenzen aan.

Het laten werken van mensen die op tijdelijke werkloosheid staan is duidelijke sociale fraude. Hier staan grote straffen en boetes op. Helaas loopt het Belgische gerecht achter en is de kans dat iets effectief bestraft wordt mij eigenlijk redelijk klein. En het is net die lage pakkans waar de fraudeurs op rekenen.

Er is een mop over twee Belgen die op café gaan met een Duitser. De ene Belg schept op tegen de andere Belg hoe hij belasting heeft ontweken. De andere Belg is benieuwd hoe hij dat gedaan heeft. De Duitser belt ondertussen de politie.

Het begrotingstekort in België stijgt drie keer sneller dan het Europees gemiddelde (bron). Dit heeft vele factoren, maar één ervan is volgens mij alvast de moraal van sommige bedrijfsleiders.

Dus, neem a.u.b. je verantwoordelijkheid. Maak enkel gebruik van noodmaatregelen als je het effectief nodig hebt. En laten we dit land niet in de afgrond laten storten.
Overheid als marktverstorende factor

July 22, 2020 - Posted in belgische-problemen politiek subsidies

De overheid heeft SmartSchool €200.000 euro gegeven tijdens de crisis, stond er een tijd geleden in Het Nieuwsblad.

Ik verslok me bijna in mijn koffie toen ik dit las. Qua marktverstorende werking kan dit tellen. Was dit dan een reeds bestaande subsidie of een corona-extraatje? Welke logica is er om €200k cadeau te geven aan een bedrijf? Wat met de concurrentie van SmartSchool?

De overheid geeft een bedrijf dat al marktleider is een serieuze boost.

Wat moet iemand die een startup wil oprichten in deze sector nu doen om te kunnen concurreren? Dit is pure oneerlijke concurrentie. En toevallig is dit bedrag net de limiet voor de Europese Commissie qua toegestane steun.

Beeld je nu eens in dat je iets aan het maken bent in de educational space. Je hebt het om te beginnen al moeilijk als startup, en dan geeft de overheid jouw grootste concurrent een cadeautje waarmee jij een heel jaar zou kunnen werken met een team van 4 aan een product, en jezelf nog eens een relatief OK loon zou kunnen uitbetalen. Wtf? Dit is niet oké.
Geld in je vennootschap is zuurstof voor de groei

July 21, 2020 - Posted in belgische-problemen ondernemen opinie politiek

Al jarenlang wordt onze vennootschap met meer dan 30% belast. De vorige crisisbelasting zit nog in de vennootschapsbelasting en is nooit verdwenen. En ondertussen zitten we in een nieuwe crisis.

Van elke cent die wij verdienen gaat er dus elk jaar bijna 1/3 terug naar de overheid. Dit gaat over het geld dat in het bedrijf kan blijven zitten voor verdere groei: dit is nog niet de finale uitkering + belasting. Ik spreek hier dus puur over werkingsgeld om iets mee te doen — een risico mee te nemen, iemand nieuw aan te nemen etc. — niet over de uitkering naar privépersonen. Die belastingsdruk zorgt voor zeer weinig zuurstof om te ondernemen en voor een tragere groei.

Voor een dienstenbedrijf is het eigenlijk heel eenvoudig. Je kijkt naar je overschotten en je berekent je cashflow. Afhankelijk van hoeveel geld je over hebt, ga je meer of minder risico nemen. Ga je nu 2 personen aannemen of 1?

Hoe harder de overheid ons belast, hoe minder mensen wij kunnen aannemen die uiteindelijk zorgen voor werk en groei, die uiteindelijk zorgt voor meer belastingsinkomsten. Door telkens meer te belasten zet je een knip op de groei en is er uiteindelijk weinig om te herverdelen.

In De Afspraak van maandag 15 juni zei Isabel Albers het goed, in een gesprek met Raoul Hedebouw van PVDA (al grappend de Partij van de Armoede genoemd): er moet welvaart zijn om te herverdelen.

Voor de creatie van welvaart moet er ondernomen kunnen worden. Als de overheid constant de groei afremt door een hoge vennootschapsbelasting zet, de de creatie van welvaart moeilijker. Als daarnaast de beloning aan de eindmeet ingeperkt wordt*, wordt het telkens onaantrekkelijker om te ondernemen.

Er was al een gat in de begroting, en na corona is er een krater. Er gaat gezocht worden naar manieren om de staatskas aan te dikken. De overheid moet echt goed opletten hoe ze dat gaan doen, want er is in mijn ogen geen marge meer aan de belastingskant. Als je nog verder gaat belasten zet je automatisch een knip op het potentieel.

Verlaag de belastingen op arbeid, verlaag de vennootschapsbelasting, en zorg voor een groeipotentieel.

*Ja, we zijn de enorme verhoging van de belasting op liquidatie nog niet vergeten (Di Rupo)
Er is een duidelijk economisch relanceplan nodig in plaats van cadeautjespolitiek

July 20, 2020 - Posted in belgische-problemen nederlands politiek - 2 comments

Nota: het is vakantie, tijd om mijn blogpost kladjes toch eens te publiceren. Dit is van een paar weken geleden, over de weggeefpolitiek van de superkern t.o.v. duidelijke structurele maatregelen.

Twee weken geleden op zaterdag konden we de resultaten van het superken-onderonsje lezen: een hele rits maatregelen, o.a. een BTW verlaging in de horeca tot een railpass voor iedereen om binnenlands toerisme te stimuleren.

Vorige week zaterdag was het ook weer cadeautjestijd. In een tijd dat er in mijn ogen budgettaire controle moet zijn of uitgaven die gericht zijn op groei, kregen we in de plaats uitgaven die gericht zijn op behoud en status quo, en een paar onbenulligheden om de kranten en het politiek discours bezig te houden (o.a. de onbenullige discussie rond de Railpass)

Deze week is de formule van de superkern gelukkig afgesloten en zijn de gesprekken rond een regeringsvorming concreter dan ooit. De olijfboomcoalitie werd maandag snel afgeschoten, maar met de deur naar een minderheidsregering open te zetten zijn een aantal partijleiders in actie geschoten om toch te proberen een meerderheidsregering op poten te zetten. Ik volg met aandacht de berichten van 8AM wetstraat insider.

Nu. Terug naar de cadeautjespolitiek.

We hadden eind 2019 al een begrotingstekort van 12 miljard dat afsteven op 15+ miljard. Na Corona wordt er geschat dat het meer dan 50 miljard zou gaan bedragen. Dat we jaren nodig gaan hebben om uit het slop te geraken.

Ik snap het idee van een relance van de economie en van het consumentenvertrouwen op te krikken. Maar deze weggeefpolitiek waar 10 partijen hun cadeautje(s) in de wacht kunnen slepen en het zelfs niet meer nodig om dit te toetsen aan een centrale begroting vond ik een triest eindpunt van een niet-volwaardige regering.

Als je die maatregelen eens bestudeert, met de weinige info die er beschikbaar is, kan je afhankelijk van topic zien dat het ofwel gaat om een aantal kruimeltjes te verdelen (want sommige dingen zijn effectief triviaal op een volledige begroting) ofwel de deur wagenwijd open te zetten richting budgettaire crisis maal twee.

Wat ervoor een moeilijk evenwicht was, kan opeens. Het kan niet op met de uitgaven.

Buiten de NV-A met een symbolische exit op de laatstte superkern durfde geen enkele partij op de rem te gaan staan. Vanuit het idee van samen uit, samen thuis in de noodregering begrijp ik dit. Maar de geformuleerde beslissingen kunnen iedereen wel eens zuur opbreken, als de snel goedgekeurde maatregelen nu allemaal één voor één afgeschaft gaan moeten worden of toch fundamenteel gewijzigd moeten worden wegens niet realistisch.

De superkern blijkt eigenlijk de kern van de onmacht: door 10 ideeën op tafel te gooien die niet uitvoerbaar blijken te zijn, die erna in een parlement met een minderheidsregering gefileerd worden, krijg je uiteindelijk een halfslachtige uitvoering van elk idee, en een politiek waar iedereen naar elkaar kan wijzen maar niemand de verantwoordelijkheid draagt.

Want achter gesloten deuren werd beslist wat goed was voor België, en dat moest dan maar zo zijn…

De normale parlementaire controle, voor zover die nog bestaat in de Belgische particratie, ontbrak volledig in het superkern-beslissingskabinet. Nu hebben we een volwaardige regering nodig om de crisis echt te counteren.

Wat mij interesseert is de mogelijkheid om mijn bedrijf te doen groeien op een goede manier. Ik heb geen behoefte aan extra administratie rond een horecacheque. Ik wil niet gebeld worden met fake sollicitaties waar de overheid me zou voorliegen en mijn tijd verspillen.

We hebben behoefte aan een kleinere overheid, die minder kost, en die minder beslissingen maakt die ongelofelijk veel geld kosten en niets uithalen. We hebben nood aan een overheid die een gedurfd economisch plan op rails kan zetten dat ervoor zorgt dat mensen effectief kan ondernemen.

Wat als de overheid een relance plan op tafel legt dat ondernemers aanzet om actie te nemen en te investeren? Een relance plan dat diegene die durven ook effectief beloont? Waar ik nu de indruk heb dat ik als ik het zou durven om tienduizenden euro’s te investeren in een idee, dat dit gewoon kapot belast gaat worden. En dat ik eigenlijk gewoon de staat aan het subsidiëren ben via mijn bedrijf in plaats van de vruchten te kunnen plukken van slim ondernemen.

Ik heb nood aan een relanceplan waar ik in geloof. Ik zou graag binnenkort een tekst van een relanceplan lezen die ondernemers aanzet om te durven investeren. Zodat we een interessant en ondernemend najaar kunnen beginnen.