Ik las voor de gemeenteraaadsverkiezingen in politieke folders dat Antwerpen de “City of Things” moet worden en dat wij de eerste moeten zijn met de uitrol van een 5G netwerk.
Ik heb mijn bedenkingen bij de constante adoratie van technologie. Mijn boodschap is eenvoudig: bezint eer ge begint. Gedane zaken nemen geen keer.
Als iemand die erg geïnteresseerd is in technologie ben ik enthousiast over wat je tegenwoordig allemaal kan doen met erg kleine computers.
De “Internet of Things” beweging is heel interessant. Met technologie experimenteren om coole dingen te maken. Dat kan ik enkel toejuichen. Met een 3D printer, een Arduino kit en wat creativiteit en techniek kan je je eigen product maken.
Het proces van maken is compleet gedemocratiseerd. Software en hardware die vroeger duizenden euros kostte, kost nu veel minder of zelfs helemaal niets. Bij de software een gevolg van het internet en de aandacht-economie. Bij de hardware een iets moeilijker verhaal, maar het heeft ook weer te maken met internet, globalisering en productie in lage loon-landen.
Als kleine jongen was één van mijn “defining moments” een bezoek naar het Huis van de Toekomst (nu: Living Tomorrow) in Vilvoorde. Ik zag een glaspaneel dat je kon wisselen van doorzichtig naar niet doorzichtig met een knopje. Ik zag een ijskast met een belofte om ooit verbonden te zijn met het internet – een ijskast die kon detecteren of er iets nieuws gekocht moest worden. Mijn ogen glunderden en ik vond het helemaal top.
We zijn nu 20 jaar later, en de technologie die toen baanbrekend was is nu mainstream. Ga naar de Mediamarkt, koop een Philips Hue starter kit en voilà, je bent op weg naar een “connected” huis.
Omdat het zo gemakkelijk is om de “connected” technologie ergens in te proppen wordt het ook snel gedaan.
Op de Twitter account Internet of Shit wordt de keerzijde van het internet der dingen getoond. Het uur niet kunnen lezen omdat je de end user license agreement van je horloge niet hebt geaccepteerd. Je niet kunnen wegen omdat de firmware van je weegschaal updaten. Je zou een hele lijst kunnen maken van dingen die niet noodzakelijk beter zijn geworden door nieuwe technologie.
Amazon kondigde ergens vorige maand bijvoorbeeld een connected Alexa microgolf aan; je kan er eten in steken en dat eten dan beschrijven aan de microgolf; waarna de microgolf zichzelf inselt om het eten correct op te warmen.
Als ontwerper vind ik het een interessant idee om zulke zaken eens uit te proberen, want wie heeft er nog niet gesukkeld met de interface van een microgolf?
Aan de andere kant leidt dit uitproberen soms tot resultaten die slechter waren dan wat er daarvoor was. Als je een beetje weet wat je doet, is dan het aantal minuten en de sterkte tussen 1 en 5 instellen niet de juiste interface?
Mijn moeder kwam onlangs langs met een nieuw strijkijzer. Ik had het een beetje druk op het werk en ze ging me helpen strijken. Er was een promotie op een strijkijzer dat ze wel vertrouwde en ze ging het voor mij kopen.
Het probleem waar we op stootten was dat het nieuwe strijkijzer geen temperatuurknop had. Hoe zet je het zachter voor delicate kleding? Het antwoord bleek dat het een “slim” strijkijzer was, dat automatisch detecteerde wat er nu juist onder zit.
Hier wederom: wat als je dan switcht van iets niet-delicaats naar iets delicaat en het strijkijzer is nog altijd super warm? Bye bye mooi hemd. Is de oplossing in plaats van “slim” proberen te zijn niet meer een beetje “dommer” te zijn?
Als iemand die zelf software maakt en ontwerpt vertrouw ik dit soort “slimme” dingen niet altijd. Software is moeilijk. Dat is iets dat ik elke week herhaal in ons bedrijf. Ik heb weinig vertrouwen in de capaciteiten van anderen om goede software te maken, net omdat het zo moeilijk is om goede software te maken.
Eén van de uitdagendere delen in software is data management.
Een record in een database maken is op zich niet zo moeilijk, maar het record verwijderen, en de rest van de app nog altijd correct te laten werken, is al een uitdaging op een moeilijker niveau.
De meeste programmeurs zullen hier dan op reageren dat het wel gemakkelijk is, maar dan vraag ik mij af waarom de “delete account” functionaliteit in zoveel web applicaties mist. En waarom het kunnen verwijderen van zaken altijd naar achter wordt geschoven in product backlogs.
Een record anonimiseren na verloop van tijd en de app nog altijd goed laten werken is weer een trapje moeilijker. Dit is duidelijk een topic door de GDPR – we kunnen niet zomaar onze databases laten groeien en groeien. We moeten ze ook doen slinken. Digitale vervuiling is een ding.
De overheid heeft de voorbije jaren bewezen dat ze op software vlak nog wel iets bij te leren hebben. Ik weet ook zelf dat ik het niet meteen beter zou doen op programmatorisch vlak (misschien wel op het vlak van user interface :))
Tegelijk ijveren politici voor meer features in diezelfde software die nog altijd een ramp is.
Ik hoor dan plannen om vingerafdrukken in de eID op te slaan, terwijl op hetzelfde moment de profielgegevens van 50 miljoen Facebook gebruikers lekken. Als Facebook het op vlak van veiligheid niet kan, kan een leger consultants die werken in een overheidsgunning-logica het dan wel? Ik denk het niet.
Een ander topic is het neerzetten van slimme camera’s. Die slimme camera’s beloven dat ze vanalles kunnen detecteren dat magisch het probleem van de politieker in kwestie oplost. De realiteit is dat iemand die output ook moet controleren, en dat de accuraatheid van de output van zulke camera’s betwist kan worden. Wat je uiteindelijk creëert is een nieuw probleem, geen oplossing.
Het aantal onbemande camera’s in Antwerpen is verhoogd van 350 in 2012 naar 1200 in 2017. Is het effectief veiliger in Antwerpen nu dan 5 jaar geleden? Willen we effectief naar een CCTV-situatie zoals in het Verenigd Koninkrijk?
Misschien is de betere keuze om mínder te doen, in plaats van meer? Laten we opletten dat we niet de City of Shit worden.
